16 Nisan 2013 Salı

Pek Muhterem U'suz Klavye



Birazdan okuyacağınız yazıda, mecbur kalınmadıkça ''U'' harfi kullanılmamıştır !..

...

Seher'e..
Günlerimize...
...



...

Hikaye şöyle başladı.. Kardeşten öte Seher' in, bilgisayarındaki harf eksikliği.
Geçtiğimiz günlerden birinde, Seher 'in bilgisayarında birşeyler yazmam gerekti.  Fakat ''U'' harfi yok klavyede..
''O''  harfi olsa , ''O şimdi asker '' gibisinden berbat bir espriye giriş yapmak üzereyim. Farkındayım.
Lakin bizim memleketin dilinden sebep (Bakın memleketi bile diyemedim) , ''U şimdi asker'' deyip , vaziyeti hemen toparladım. En azından yaratıcı.:)

Önce epey bir kafa patlattım. Harfi çabalasan sökemezsin gibisinden .
Sonra  dedim boşver, yazmana bak.
Metindeki kelimeleri ''U'' olmadan seçmeye gayret ederek yazmaya başladım. Eş anlamlıları yazdım, yoksa yarattım. ''Umut'' diyemedim  de  ''ümit '' dedim. Bana kalsa ümit başka, umut başka ya..
''Uzun'' diyeceğim, kısanın tersi dedim.


Zamanı bile ayarlayamadım gönlümce . Şimdiki zamanlı , birinci tekil şahıs olamadım misal.  Di'li geçmişlerde yaşadım. Bir ''U'' harfinin narına , geçmişte takılı kaldım. (Yoksa hiç tercih etmem !!! )
Geleceği de yaşadım da pek şükür, olmadı be !
Şimdi gibi olmadı.


Umut yok, uyku yok, uğur yok. Su yok.
Unutmak yok .. Unutmak gerekiyor. Hem de çok gerekiyor.

Yağmur yağmıyor. Mektup gelmiyor.
Bazen gerekiyor ya hayattta U dönüşü, o da mümkün olamadı.
'' Çok şükür '' dedim.  ''Yakınlarımın adında U  yok'' .
Turgut Uyar şiirleri . Uğur Mumcu yazıları.
Onlar da yok..
''Utandım.''  Yok  ''utanma '' da yok.
''Usul usul '' seveyim dedim birini, o da yok. Paldır küldür olacakmış .

İstanbul'dan da gitmeliymişim. Giresun'a da gidemedim haliyle . Aa! Bodrum da olmadı. (Bodrum'a gidemez oldum.Yıldızlar şahidim. Yıldızlar uzak , anlatmak zor.)
Apar topar Antalya'ya yerleştim.
Antalya sıcak.. Sıcak mümkün . Amman ''soğuk'' olmasın.
Bu kadar dertle, deniz kenarına zor attım kendimi.
Ufka dalamadım, kıyıda kaldım.

Bereket, sevdiğim adamın adında U yok.
Artık ona sevinir haldeyim.

Bir ''U'' nun yaptığına baktım da, hayatımdan çıkan insanlar geldiler aklıma..
Kiminin ''U'' kadar gereği yok dedim.
Kiminin de  yeri dolmadı dedim.

''Mutlu muydum? ''
Soramadım kendime..


Olmak istedim ama.. Senin gibi , bizim gibi..


...

Böyle gider ya hikaye ..
Baktım da   şimdi..
En çok ''umut''a  üzülürdüm galiba ''u'' olmayaydı .
Bir de şimdiki zamanda , birinci tekil şahıs olamamaya..

''Unutmaya '' izin yok ya.. Öyle nasıl yaşardım bilemedim.
 ...


Sonra ...
Geldim evime..Açtım kendi bilgisayarımı..
Yazdım kapattım.

BU MUM UMUMUMUZUN MUMUDUR !..



.....


Bu yazıyı yazarken ne dinledim ?